გოგოები...

თბილისი, რომ პატარაა და ყველა ყველას იცნობს ეს ნაცნობია მგონი ყველასთვის, რომ არ არსებობს “სუფრაზე” ერთი ნაცნობი ან ნაცნობის ნაცნობი არ აღმოაჩინო და არ დაელაპარაკო, თუ რა საყვარელია და რა კარგი ადამიანია თქვენი საერთო ნაცნობი..ეს ქართველების ერთგვარი ტრადიციაა..

ნაცნობები, ნათესავები, უბრალო მეგობრები..ყველა შენია. შენც მათი ხარ, მაგრამ სულ სხვა, შეუდარებელია ბავშვოვის მეგობარი.. უახლოესი, ყველაზე საყვარელი.. ყველაზე დიდი განძი ოჯახის მერე სამეგობრო წრეა..გოგოებია)..გოგოებო წავედით, გოგოებო სად ხართ? გოგოებო ახალი კაბა ვიყიდე, მიხდება? ფერი კარგია? გოგოებო ძალიან ცუდად ვარ , ვერ გადამიწყვეტია, რას მირჩევთ?..ყველასთვის ნაცნობი და მრავალჯერ გამეორებული ფრაზებია..თუმცა არსებობს კრიტიკული და გამოუვალი სიტუაციები, რომ თავი უკანასკნელი ადამიანი გგონია, არ იცი როგორ მოიქცე, სევდა”შემოგპარვია”..ან სულაც შენ უახლოეს მეგობარს უჭირს.. რა ხდება შემდეგ?...მყუდროდ მოწობილი ადგილზე ყველა სხედხართ..მიდის ერთი პრობლემის ან მოვლენის “გაშიფრა” სააშკარაოზე გამოტანა, მსჯელობა, კამათი.. “ესე უნდა მოიქცე” არა “ისე ინდა მოიქცე”..და ბოლოს ყველა ერთად ამბობს “არა შენ როგორც გირჩევნია ისე მოიქეცი, ჩევნ უბრალოდ გირჩევთ”..ცოტა ხანში კი ისევ თავიდან იწყება “გადაწყვეტილია შენ ესე მოიქცევი”.. ბევრჯერ ხვდები, რომ სულელური სიტყვები, ზოგჯერ რჩევები, გოგოების ემოციური “ყიყინი” შენთვის არაფრის მომცემია..გამოუსადეგარია..მაგრამ მაინც კმაყოფილი ხარ, გიხარია რომ ისინი შენს მხარს გიჭერენ, უყვარხარ, შენთვის ნერვიულობენ, არანაკლებ შენზე.. წყნარდები კიდეც ,რომ უკან ამხელა “ზურგი” გყავს)..

კომფლიქტური სიტუაციებიც იქმნება.. მაგრამ ცოტახანში ნეიტრალდება და “გოგოშკური ცხოვრებაც” თავის კალაპოტს უბრუნდება.. სიყვარული, მოწონება და გატაცება მძიმე თემაა... გოგოებო მგონი მომწონს, მაგრამ არ მიყვარს..ესეც ნაცნობია..შემდეგ კომენტარები “თვალები სად გაქვს?”.. უკმაყოფილო გამომეტყველება..არ მოწონთ ან შენთვის არ ემეტებათ..საბოლოოდ კი ყველა “ერთსულოვნად” გეხმარება.. “ეს ჩაიცვი გიხდება”, “ჟუაჩკას” ესე ცუდად ნუ ღეჭავ,” “სახეე გაასწორე და წადი”..და თუ ძველმა “ბიჭმა” ისევ დაგირეკა..რჩევები ასეთია “მაგას გადაეცი ,რომ “твой поезд ушел”.. “შენმა წყალმა ჩაიარა” და ასე შემდეგ..

მრავალი ისტორია, ცუდი თუ კარგი, ბევრი ისეთიც “ალისასაც” კი “საოცრებათა ქვეყანაში”, რომ შეშურდებოდა..სიტუაცია რომლის ამოხსნას და გამოსავალს ვერ პოულობ, ცოტა შიშიც..გაურკვევლობა, ტრაგედიის პროგნოზირება..საბოლოოდ ნათელი წერტილის ძიება..და პოვნა რა თქმა უნდა გოგოებთან ერთად...აი გოგოები, ჩემი გოგოები რომლებსაც თავისებურად “უქრით”..მეც “მიქრის” და საერთოდ ყველას “უქრის”..მაგრამ აი უკვე მეოცე წელი სრულდება რაც “ჩვენეული ცხოვრების ქროლვით მივდივართ”..სხვა ბევრი პრობლემების მიუხედავათ..ჩვენ “შიდა გასაჭირს” იმედით ვუყურებთ და ოპტიმისტური ფრაზით ერთმანეთს ვამხნევებთ “Девочки всё пройдёт”..